Wiersze z szuflady cioci Marii

Wysłany: Nie 22:20, 12 Lut 2006     Temat postu:


Miłe Panie, jak dobrze poczytać takie wiersze. Jak dobrze jest poczytać Was. Jak trudno jest włączyć się do rozmowy. Przecież ja wierszy nie piszę.
Ale moja ukochana ciocia Maria (lat 80) pisze od lat wiersze do szuflady.
Wspominałam o niej kiedyś Senancie. Pozwolę sobie teraz, za przyzwoleniem cioci Marii oczywiśćie, zacytować jeden z nich

Wiśnie

W sadzie wiśnie już zakwitły.
Pięknie, biało wszędzie.
Obiecałeś, że przyjedziesz,
Gdy sad biały będzie.

W sadzie wiśnie już dojrzały,
Ty z przyjazdem zwlekasz.
Obiecałeś, że przyjedziesz,
A więc na co czekasz.

Księżyc wisi nad drzewami,
Młode wiśnie bałamuci,
A mnie szepnął potajemnie,
Że mój miły już nie wróci.

W sadzie wiśnie zrywam sama,
Choć długo czekałam,
Żeby wiśnie zrywać z tobą,
Bo tak bardzo chciałam,
Żeby wiśnie tego lata
Bardziej nas złączyły.
Ale to się nie udało,
A więc żegnaj miły.

I zasiałam w sadzie smutek,
Chociaż wiśnie obrodziły.
Już nie wracaj do mnie nigdy,
Żegnaj, żegnaj miły !

Ale jeśli mimo wszystko,
Coś się zmieni między nami
To przyjeżdżaj jak najszybciej,
Bo pierogi mam z wiśniami.

A ja pozwolę sobie zaprosić wszystkich chętnych na specjalność mojego kurpiowskiego gospodarstwa - pierogi z czereśniami. Zobaczymy, czyje lepsze!

Wysłany: Nie 22:56, 12 Lut 2006     Temat postu:


Aurinko masz niezwykłą Ciocię.
Wiersze Cioci Marii muszą mieć swój własny wątek.

Mam rozumieć że tym wierszem Ciocia Maria debiutuje ?
Kosz kwiatów dla osiemdziesięcioletniej debiutantki !



Pozdrów Panią Marię od nas

Wysłany: Nie 23:04, 12 Lut 2006     Temat postu:




Ciocia-niezwykła

A wiersze piękne

Wysłany: Nie 23:13, 12 Lut 2006     Temat postu:


i ja z przyjemnością przeczytałam wiersz Cioci-Seniorki. Gratuluję, na nastepne czekam, serdecznie pozdrawiam

Wysłany: Wto 21:55, 14 Lut 2006     Temat postu:


Cieszę się ogromnie, że przyjęłyście przychylnie wiersze cioci Marii. Ona sama nie nazywa je wierszami, tylko - wierszokletkami. Pisała je całe życie, ale dopiero kilka lat temu odważyła się je pokazać światu, to znaczy kręgowi swoich bliskich i przyjaciół. Kiedyś były to tylko tak zwane wiersze okolicznościowe, dla znajomych na różne uroczystości biurowe lub rodzinne. Zawsze zabawne, krotofilne, leciutkie.
Kilka lat temu zapytałam ciocię o inne, takie z serca i duszy pisane, a nie tylko o te z imienin Zosi, ślubu Krzysia, czy awansu koleżanki. Znalazło się ich kilka, gdzieś na dnie szuflady. Aby wydać tomik, trzeba było ich znacznie więcej. I wtedy okazało się, że ciocia ma ich w głowie setki. Pisała, pisała, pisała. Wystarczyło na trzy tomiki. Powstała też "powieść wspomnieniowa", z myślą o córce i wnukach.
Jestem pełna podziwu dla cioci Marii i bardzo chciałabym w przyszłości być tak czynną i aktywną i twórczą jak ona.
Jeśli pozwolicie, to zacytuję dzisiaj coś zabawnego, tak na Walentynki (chociaż obie z ciocią wolimy naszą noc świętojańską)


Dla Miłośniczek Kawiarni

Gdyby tak na cmentarzu kawiarenki małe....,
Zaraz w innym nastroju byśmy umierały.
Mogłybyśmy sobie w noc czarną i cichą,
Wypić czarną kawę przy czarnym stoliku.

Dla Sekutnicy

Przy jej grobowcu stąpajcie po cichu,
Bo jak wiadomo, to nie śpi licho.


Dla Dziewicy

Byłam dziewicą,
Nosiłam pod spódnicą.
Nikt się o to nie upomniał,
Że coś mam - świat wnet zapomniał.
A więc nikomu nie dałam
I do grobu to schowałam.
Za niespełnienie mych zachcianek,
Na tym oto grobie połóżcie wianek.

Dla Wszchwiedzącej

Ach, ciężko bez ciebie, bo kto mi podpowie.
Z kim nie rozmawiać, a komu na zdrowie.
Jak w tym towarzystwie zachować się godzi.
Jak komu dokopać, kto komu zaszkodzi.
Kto ma dziś pieniądze, kto ciężko pracuje.
Kto kupił jej auto, kto znowu szenszyle.
Ja nie poradzę , ja wszystko pomylę.
Kto pierze pieniądze, kto stroi się w piórka,
Kto ma złą posadę ,a gdzie synekurka.
Kto jest dziś wszechwładny, kto kogo się boi,
Kto jest do niczego, a kto za kim stoi.
Gdzie mafia, gdzie gangi, a gdzie czyste ręce.
Ja temu nie sprostam, ja wszystko pokręcę.

Gdy zamykali jej trumny wieko,
Podpowiedzieć coś chciała, mrugając powieką.

Dla Ulicznicy

Natura mnie obdarzyła, więc dawałam.
Głupcy się cieszyli, ja pieniądze miałam.
Używali starcy i chłopaki,
a co ! - wszystko mają zjeść robaki?

Pozdrowienia

Wysłany: Wto 22:20, 14 Lut 2006     Temat postu:


Droga Senento, Nefertiti, Ewojesienna
jakoś cieplej zrobiło mi się koło serca, kiedy zobaczyłam nowy wątek "wiersze z szuflady cioci Marii". Cudownie.
Niedługo pospieszę do Warszawy, aby pokazać mojej kochanej cioteczce tę stronę internetową. Wydrukuję wszystkie posty, które nadmieniają o jej twórczości i podaruję jak upominek. Na pewno bardzo się ucieszy.
Szkoda, że nie ma internetu; chociaż komputer ma i od kilku lat, jako kompletny samouk klika na nim swoje wiersze.
Dziękuję w imieniu cioci Marii i swoim własnym.
PS
Chciałam uporządkować swoje posty i dlatego ten już wcześniej napisany "wkleiłam" z innej strony forum; mam nadzieję, ze niczego nie pokręciłam.

Wysłany: Śro 0:05, 15 Lut 2006     Temat postu:


Zdecydowanie ciocia Maria powinna bywaćw internecie, najlepiej u nas - na wierszowisku

Wysłany: Czw 23:01, 16 Lut 2006     Temat postu:


Witam w czwartkowy wieczór,
Po sąsiedzku na łamach tematu "Rozczochrane myśli" Ewyjesiennej przecztałam wiele cudownych wierszy.
Wspomniałam już, że sama wierszy nie piszę, ale na szczęście pisze ja moja ciocia Maria. Kilka jej wierszy już wyżej cytowałam; teraz, za jej przyzwoleniem, zacytuję następny.


Aneks

Myślałaś- twe życie to twoja własność,
Możesz z nim robić co sama chcesz.
Możesz go lubić albo nie lubić,
Ty jedna o nim już wszystko wiesz.

Masz własne serce, własne sumienie,
Chodzisz po rozum do własnej głowy,
Masz tez swój pokarm dla własnej duszy,
Program na życie masz już gotowy.

Ale im głębiej w swe życie wchodzisz,
A czas twe kroki dokładnie mierzy,
Stwierdzasz, że coś się zaczyna plątać,
Że nie od ciebie wszystko zależy.

Bywa, że serce nieco za ciasne,
Wątpliwych myśli ciągle przybywa.
Chciałbyś aneks do życia dodać,
I nagle życie ci się urywa.

Pozdrowienia,

Wysłany: Pią 0:21, 17 Lut 2006     Temat postu:


Wspaniała jest ta Twoja Ciocia
- przypominają mi się "wakacyjne wiersze". Podczas moich dziecięcych wakacji Babunia zawsze czytała, lub deklamowała poważne, albo wesołe wiersze i wierszyki... Po Jej śmierci dowiedziałam się, że je sama tworzyła.
Zachował się tylko jeden cienki kajet, w którym rymami opisała losy Poznaniaków, wyrzuconych w styczniu 1940 r. a ktorych wywieziono do GG. Część z nich znalezła się w Krakowie i tam pod swój dach, przyjęli ich zakonnicy Zakonu Karmelitów. Dwa lata temu przekazałam Prowincjałowi kserokopię.
W podziękowaniu napisał - że jest to jedyny dokument zaświadczający, iż w czasie okupacji udzielali pomocy także osobom cywilnym. Wspomniał mi również o dalszych losach Braci Zakonnych, wymienionych z Imienia.
Przepraszam za przydługą dygresję. Również uważam, że odchodzące pokolenia są skarbnicą historii i dlatego należy uchować ją przed zapomnieniem